ژنو، 26 اکتبر 2021 (WMO) - تأثیرات شدید آب و هوا و تغییرات اقلیمی در سراسر آسیا در سال 2020 باعث تلفات جانی هزاران نفر، آواره شدن میلیون ها نفر دیگر و هزینه صدها میلیارد دلاری شد، و در عین حال خسارات سنگینی بر زیرساخت ها و اکوسیستم ها وارد کرد. بر اساس گزارش بین سازمانی جدیدی که توسط سازمان جهانی هواشناسی (WMO) هماهنگ شده است، توسعه پایدار با ناامنی غذایی و آب، خطرات بهداشتی و تخریب محیط زیست در حال افزایش، به خطر افتاده است.
وضعیت آب و هوا در آسیا 2020 یک نمای کلی از دمای زمین و اقیانوس، بارش، ذوب یخچال های طبیعی، کم شدن سطح یخ دریا، افزایش ارتفاع آب دریا و رویدادهای شدید آب و هوایی ارائه می دهد. این بررسی اثرات اجتماعی-اقتصادی را در سالی بررسی می‌کند که منطقه نیز با همه‌گیری کووید-19 دست و پنجه نرم می‌کرد، که به نوبه خود مدیریت بلایا را پیچیده کرد.
این گزارش نشان می‌دهد که چگونه همه بخش‌های آسیا از قله‌های هیمالیا گرفته تا مناطق ساحلی کم ارتفاع، از شهرهای پرجمعیت گرفته تا بیابان‌ها و از قطب شمال گرفته تا دریاهای عرب تحت تأثیر قرار گرفته است.
پروفسور پتری تالاس، دبیر کل WMO گفت: مخاطرات هوا و اقلیم، به ویژه سیل، طوفان و خشکسالی، تأثیرات قابل توجهی در بسیاری از کشورهای منطقه داشته است، کشاورزی و امنیت غذایی را تحت تأثیر قرار داده، در افزایش مهاجرت و آسیب پذیری مهاجران، پناهندگان و آوارگان، نقش داشته است و خطرات سلامتی و مسائل زیست محیطی و تلفات اکوسیستم های طبیعی را تشدید کرده است.
وی گفت: «در مجموع، این تأثیرات، تلفات قابل توجهی بر توسعه پایدار بلندمدت و پیشرفت به سمت دستور کار 2030 سازمان ملل متحد و به ویژه اهداف توسعه پایدار وارد می‌کند»
این گزارش نظرات طیف گسترده ای از ذینفعان از جمله کمیسیون اقتصادی و اجتماعی سازمان ملل متحد برای آسیا و اقیانوسیه (ESCAP) و سایر آژانس های سازمان ملل متحد، خدمات ملی هواشناسی و هیدرولوژیکی و همچنین دانشمندان برجسته و مراکز آب و هوایی را ترکیب می کند. این گزارش پیش از کنفرانس تغییرات آب و هوایی سازمان ملل، COP26، به عنوان یکی از مجموعه های تحلیل های منطقه ای برای اطلاع رسانی به تصمیم گیرندگان و سیاست گذاران و همچنین سرمایه گذاری منطقه ای و ملی منتشر شد.
این گزارش همراه با نقشه مشروحی است که پیام های کلیدی را برجسته می کند.
خانم آرمیدا سالسیاه علیسجاهبانا، دبیر اجرایی UNESCAP گفت: «در میان همه‌گیری، کشورها تحت تأثیر طیف وسیعی از بلایا قرار گرفته‌اند و باید با تأثیرات مخرب فزاینده تغییرات آب و هوایی مقابله کنند.»
او گفت: "کمتر از 10 درصد از اهداف توسعه پایدار (SDG) تا سال 2030 در مسیر دستیابی قرار دارند. نگران کننده ترین آنها روندهای نزولی در اقدامات اقلیمی (هدف 13) و زندگی دریایی زیر آب (هدف 14) است: که هر دو به تاب آوری در برابر بلایا مرتبط هستند."
پیام های کلیدی:

دما: آسیا در سال 2020 گرم ترین سال ثبت شده خود را داشته است و میانگین دمای آن 1.39 درجه سلسیوس بالاتر از میانگین 1981-2010 است. بسیاری از رویدادهای گرمای شدید اتفاق افتاد، از جمله دمای 38.0 درجه سانتیگراد در سایت Verkhoyansk، فدراسیون روسیه، که به طور موقت بالاترین دمای شناخته شده در شمال دایره قطب شمال است.
بارش: بادهای موسمی تابستانی آسیای شرقی و جنوب آسیا هر دو به طور غیرعادی فعال بودند، این امر، همراه با طوفان های استوایی مکرر، باعث سیل و رانش زمین شد که منجر به تلفات جانی و مهاجرت در بسیاری از کشورها شد.
گرمای اقیانوس: تغییرات دمای سطح دریا و گرمای اقیانوس به طور مستقیم بر اتصال جو، اقیانوس و در نتیجه گردش منطقه ای و جهانی و همچنین حیات دریایی تأثیر می گذارد.
در سال 2020، میانگین دمای سطح دریا در اقیانوس هند، اقیانوس آرام و اقیانوس منجمد شمالی به رکورد بالایی رسید.
دمای سطح دریاها و گرم شدن اقیانوس ها در آسیا و اطراف آن بیش از میانگین جهانی در حال افزایش است – با نرخ سه برابری در مورد دریای عرب.
در طول دوره 1982-2020 دمای سطح دریا و گرم شدن اقیانوس ها در آسیا و اطراف آن بیش از میانگین جهانی در حال افزایش است – با نرخ سه برابری در مورد دریای عرب. دمای سطح دریاها در بخش هایی از اقیانوس منجمد شمالی نیز سه برابر میانگین جهانی گرم شده است. به طور مشخص، دریای بارنتز، در شمال قطب شمال، به عنوان یک نقطه داغ تغییرات آب و هوایی شناخته می شود که از دست دادن یخ دریا به نوبه خود منجر به گرم شدن بیشتر اقیانوس ها می شود.
وسعت یخ دریا: گستره یخ دریا یک شاخص کلیدی از تغییرات در مناطق قطبی است و نه تنها تعیین کننده آب و هوای منطقه می باشد بلکه وضعیت آب و هوای جهانی را نیز مشخص می کند.
حداقل میزان یخ دریای قطب شمال (پس از ذوب تابستان) در سال 2020، دومین میزان حداقل در رکورد داده های ماهواره ای از سال 1979 بود. دریاهای فلات اوراسیا و مسیر دریای شمال در تابستان کاملاً بدون یخ بودند.
سطح دریا: از اوایل دهه 1990 میانگین جهانی سطح دریاها با نرخ 3.3 میلی متر در سال افزایش یافته است. اقیانوس هند شمالی و اقیانوس آرام شمال غربی به طور قابل توجهی بالاتر از میانگین جهانی افزایش سطح آب دریاها را تجربه می کنند.
عقب نشینی یخچال های طبیعی: کوهستان های بلند آسیا تقریباً 100000 کیلومتر مربع یخچال های طبیعی را در خود جای داده اند که بیشتر در فلات تبت و هیمالیا متمرکز شده اند. این منطقه بیشترین حجم یخ خارج از مناطق قطبی را در خود جای داده است و سرچشمه 10 رودخانه مهم آسیایی است.
پس روی یخچال‌های طبیعی در حال افزایش است و پیش‌بینی می‌شود که تا سال 2050 توده یخچال‌ها بین 20 تا 40 درصد کاهش یابد و بر زندگی و معیشت حدود 750 میلیون نفر در منطقه تأثیر بگذارد. این رویداد، پیامدهای عمده ای در سطح جهانی در دریا، چرخه آب منطقه ای و خطرات محلی (مانند رانش زمین و بهمن) دارد.
در کشورهایی مانند افغانستان، آب ذوب یخبندان از نظر تاریخی برای حفظ آب در زمان خشکسالی ضروری بوده است و بنابراین کاهش پیش‌بینی‌شده رواناب یخبندان، پیامدهای عمده‌ای برای امنیت آب و همچنین برای اکوسیستم‌ها دارد.


تاثیرات رویدادهای حدی آب و هوایی
در سال 2020 سیل و طوفان تقریباً 50 میلیون نفر را در آسیا تحت تأثیر قرار داد و منجر به کشته شدن بیش از 5000 نفر شد. این کمتر از میانگین سالانه دو دهه گذشته (158 میلیون نفر مبتلا و حدود 15500 کشته) است و گواهی بر موفقیت سیستم های هشدار اولیه در بسیاری از کشورهای آسیایی است.
بر اساس گزارش ESCAP، طوفان‌های استوایی، سیل‌ها و خشکسالی‌ها باعث خسارات متوسط سالانه (AAL) چند صد میلیارد دلاری شدند. ضرر اقتصادی در چین حدود 238 میلیارد دلار، در هند 87 میلیارد دلار و در ژاپن 83 میلیارد دلار برآورد شده است.
با در نظر گرفتن حجم اقتصاد، انتظار می رود میانگین زیان سالانه به 7.9 درصد تولید ناخالص داخلی (7.5 میلیارد دلار آمریکا) برای تاجیکستان، 5.9 درصد از تولید ناخالص داخلی (24.5 میلیارد دلار) برای کامبوج و 5.8 درصد از تولید ناخالص داخلی (17.9 میلیارد دلار) برای جمهوری دموکراتیک خلق لائوس باشد. بالاترین AAL ها مربوط به خشکسالی است.
مهاجرت و جابجایی: طوفان‌های شدید، باران‌های موسمی و سیل‌ها به مناطق پرجمعیت در جنوب آسیا و شرق آسیا ضربه زدند و در سال 2020 منجر به آواره شدن میلیون‌ها نفر در چین، بنگلادش، هند، ژاپن، پاکستان، نپال و ویتنام شد.
طوفان آمفان، یکی از قوی‌ترین طوفان‌هایی که تاکنون ثبت شده است، در ماه می 2020 به منطقه سانداربانز بین هند و بنگلادش رسید و 2.4 میلیون نفر در هند و 2.5 میلیون نفر در بنگلادش آواره شدند.
بسیاری از مهاجرت های مربوط به هوا و اقلیم در آسیا طولانی است و مردم قادر به بازگشت به خانه، ادغام محلی یا اسکان در جای دیگری نیستند.
کشاورزی و امنیت غذایی: پیشرفت در امنیت غذایی و تغذیه کند شده است. تخمین زده می شود که در سال 2020، 48.8 میلیون نفر در آسیای جنوب شرقی، 305.7 میلیون نفر در جنوب آسیا و 42.3 میلیون نفر در غرب آسیا دچار سوء تغذیه بوده اند. وسعت آسیا بیش از نیمی از کل جهان را به خود اختصاص داده است.
تأثیرات واقعی COVID-19 بر امنیت غذایی و تغذیه هنوز مشخص نشده است. اما در مقایسه با سال 2019، تعداد افراد کم‌تغذیه در سال 2020 در آسیای جنوب شرقی و غرب آسیا 6 درصد و در جنوب آسیا 20 درصد افزایش یافته است. بلایای آب و هوایی این مشکل را تشدید کرد.

محیط زیست
پس روی یخچال‌ها و کاهش منابع آب شیرین پیامدهای عمده‌ای برای امنیت آب و اکوسیستم‌های آینده در آسیا خواهد داشت و کاهش صخره‌های مرجانی بر امنیت غذایی تأثیر منفی خواهد گذاشت.
جنگل های حرا از ساحل محافظت می کند اما تحت تاثیر فعالیت های انسانی، افزایش سطح دریا و دمای آب، قرار می گیرند و همچنین توسط تغییر در فراوانی و شدت بارش و الگوهای طوفان تحت تاثیر قرار می گیرند.
در سال 2019، تقریباً سه چهارم مانگروها در آسیا در بنگلادش (24 درصد)، میانمار (19 درصد)، هند (17 درصد) و تایلند (14 درصد) قرار داشتند. درختان حرا در بنگلادش، ایالتی کم ارتفاع که در معرض طوفان های استوایی قرار دارد، از سال 1992 تا 2019 ، 19 درصد کاهش یافته است.
جنگل ها دی اکسید کربن را جذب می کنند و یک مخزن کربن مهم هستند. بین سال های 1990 تا 2018، بوتان، چین، هند و ویتنام پوشش جنگلی خود را افزایش دادند. اما پوشش جنگلی در میانمار (26 درصد)، کامبوج (24 درصد) و جمهوری دموکراتیک خلق کره (12 درصد) کاهش یافته است.
طوفان های شن و گرد و غبار به سلامت انسان، کشاورزی و محیط زیست آسیب می رساند. فراوانی و شدت طوفان های گرد و غبار به دلیل تغییرات کاربری و پوشش زمین و عوامل مرتبط با آب و هوا به ویژه در مناطقی مانند شبه جزیره عربستان و خاورمیانه و همچنین آسیای مرکزی گسترده تر و در حال افزایش است.
توسعه پایدار: آسیا در حال حاضر در موقعیت مناسبی برای واکنش به رویدادهای شدید آب و هوایی قرار دارد و در میان مناطقی است که بیشترین ظرفیت را برای سیستم‌های هشدار زودهنگام چند خطر (MHEWS) دارد.
اما هزینه‌های رویدادهای حدی در حال افزایش است که بخشی از آن به دلیل افزایش مواجهه با این رویدادها است. بخش بالایی از زیرساخت های حیاتی موجود در نقاط پرخطر چندگانه قرار دارند که می تواند منجر به اختلال قابل توجهی در فعالیت های اقتصادی در هنگام وقوع بلایای طبیعی شود. برای مثال، حدود یک سوم نیروگاه‌های انرژی، شبکه‌های کابل فیبر نوری و فرودگاه‌ها و 42 درصد زیرساخت‌های جاده‌ای در آسیا و اقیانوسیه، در نقاط حساس و پرخطر قرار دارند.
پیش بینی می شود افزایش گرما و رطوبت منجر به از دست دادن ساعات کار مفید در فضای باز با هزینه بالقوه میلیاردها دلار شود.
آسیا در هدف توسعه پایدار 13 (اقدام اقلیمی) در اکثر مناطق فرعی خود، به درجات مختلف، پسرفت کرده است. منطقه احتمالاً اهداف توسعه پایدار را از دست خواهد داد، مگر اینکه تلاش ها برای ایجاد تاب آوری تسریع شود.
تطبیق و ایجاد تاب آوری، به ویژه در بخش های پرخطر و کم ظرفیت منطقه، ضروری است. این امر مستلزم درک بهتر ریسک‌ها، سرمایه‌گذاری در انرژی‌های تجدیدپذیر و فن‌آوری‌های نوین، بهداشت، محیط زیست و حفاظت اجتماعی و اطمینان از هزینه‌های مالی هدفمند و آینده‌نگر است.
هزینه برای سازگاری آب و هوا یک سرمایه گذاری با بازده بالا با مزایای اجتماعی-اقتصادی متعدد است.
برای بهبود وضعیت کووید-19، گسترش استراتژی‌های همکاری منطقه‌ای و زیرمنطقه‌ای توصیه می‌شود که بلایای طبیعی، از جمله بلایای مرتبط با آب و هوا، و چشم‌اندازهای بهداشتی مرتبط را با هم ادغام می‌کند تا مکمل تلاش‌های ملی برای اجرای دستور کار 2030 برای توسعه پایدار باشد.
سازمان جهانی هواشناسی صدای رسای سیستم سازمان ملل متحد در مورد هوا، اقلیم و آب است.
برای اطلاعات بیشتر با این شماره تماس بگیرید:
کلر نولیس، مسئول رسانه ای.
ایمیل: cnullis@wmo.int.
تلفن همراه: 41797091397